نزهة در لغت نامه دهخدا

نزهه. [ن ُ هََ] (ع اِمص) دوری. (منتهی الارب). بعد. (از اقرب الموارد). گویند: هو بنزهه من الماء؛ ای ببعد. (منتهی الارب). || اسم است از تنزه. گویند:ارض ذات نزهه. (از اقرب الموارد). ج، نُزَه. || دوری از ناخوشی و پژمانی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || دوری از عیب و زشتی. بی عیبی.پاکیزگی. نکوئی. (آنندراج از کشف اللغات و صراح و لطائف و منتخب اللغات). || تفرج و گردش در سبزه زارها و بساتین و باغ ها. (ناظم الاطباء). نزهت.

نزهه. [ن َ زِ هََ / ن َ هََ] (ع ص) نَزِه. (منتهی الارب). ارض نزهه؛ نزیهه. (اقرب الموارد). زمین دور از کشت زار و از کثافات و مگسان اطراف شهر و دهات و از آب خیز دریا و از فساد هوا. زمین صاحب نُزْهه. (ناظم الاطباء). رجوع به نزه شود.