معنی نایب الصدر در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

نایب الصدر. [ی ِ بُص ْ ص َ] (اِخ) فرزند محمدرضا مدعو به صدرالدین تبریزی مؤلف فرهنگ عباسی است. وی به سال 1225 این کتاب لغت را برای عباس میرزا نایب السلطنه تألیف کرده است. (از دانشمندان آذربایجان ص 370). و رجوع به فهرست کتابخانه ٔ مدرسه ٔ عالی سپهسالار ج 2 ص 224 و 225 شود.

نایب الصدر. [ی ِ بُص ْ ص َ] (اِخ) (آقا...) ابراهیم، معروف به نایب الصدر یا نایب الصداره. از مشاهیر علمای مشهد مقدس رضوی در اواسط قرن دوازدهم هجری است که دارای مقام شیخ الاسلامی و در فقه و کلام و حکمت متبحر و قوی الحافظه بوده است و به سال 1148 هَ. ق. وفات کرده است. از تألیفات اوست:
1- تحریم صلوه الجمعه فی زمان الغیبه. 2- الفوائد الکلامیه، در مسائل کلام و حکمت. 3- الفیروزجه الطوسیه فی شرح الدره الغرویه که دره ٔ بحرالعلوم است. (از ریحانه الادب ج 4 ص 162).

نایب الصدر. [ی ِ بُص ْ ص َ] (اِخ) (حاجی...) زین العابدین رحمت علی شاه، معروف به حاجی میرزا کوچک نایب الصدر. رجوع به رحمت علی شاه شود.

نایب الصدر. [ی ِ بُص ْ ص َ] (اِخ) محمد معصوم شیرازی، ملقب به معصوم علی شاه و مشهور به نایب الصدر و حاج نایب الصدر، فرزند حاج زین العابدین معروف به حاجی میرزا کوچک نایب الصدر ملقب به رحمت علی شاه است. کتاب های طرائق الحقایق و تحفه الحرمین از تألیفات اوست. و رجوع به معصوم علی شاه شود.

(اسم) نایب و جانشین صدر، معاون وزارت عدلیه (در عهد ناصر الدین شاه)