معنی ناکاردیده در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

ناکاردیده. [دی دَ / دِ] (ن مف مرکب) بی تجربه. ناآزموده. بی وقوف. بی قابلیت. بی هنر در کار. (از ناظم الاطباء). ناشی. نادان. نامجرب:
همی راند ناکاردیده جوان
بدینگونه تا بر پل نهروان.
فردوسی.
چو بشنید ناکاردیده جوان
دلش گشت پردرد و تیره روان.
فردوسی.
نخواهی که ضایعشود روزگار
به ناکاردیده مفرمای کار.
سعدی.
|| تازه سال. جوان کم تجربه. تازه کار:
ز ترکان هر آن کس که بد پیش رو
ز ناکاردیده سواران نو.
فردوسی.
جوانی است ناکاردیده ولیکن
ز بس بخردی آگهی کاردانی.
فرخی.
|| به کار نرفته. کارناکرده. غیرمستعمل. نامستعمل. که مورد استعمال واقع نشده است. که هنوز به کار برده نشده است:
همان جامه ٔ پاک زربفت پنج
ببارید ناکاردیده ز گنج.
فردوسی.
|| فرومایه. (ناظم الاطباء). دشنام گونه ای است:
بدان شخ ّ بی نم کجا خون اوی [خون سیاوش را]
فروریخت ناکاردیده گروی.
فردوسی.

ناآزموده، بی‌تجربه،

(صفت) ناآزموده نامحبوب: همی راند ناکار دیده جوان بدین گونه تا بر پل نهروان، آنچه که بکار برده نشده نامستعمل: همان جامه پاک زربفت پنج ببارید ناکار دیده زگنج، پست فرومایه (دشنام گونه ایست) : بدان شخ بمانم کجا خون اوی (سیاوش) فروریخت نا کار دیده گروی. (شا. لغ. )