معنی میعة در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

میعه. [م َ ع َ] (ع مص) رفتن اسب وروان شدن و شادمان رفتن آن. (ناظم الاطباء). رفتن اسب. (منتهی الارب). و رجوع به میع شود. || رفتن چیزی ریخته چون آب و روغن و جز آن. (منتهی الارب). میع. رفتن چیزی چون آب و روغن. (یادداشت مؤلف).

میعه. [م َ ع َ] (ع اِ) شادمانی. || اول رفتار اسب. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). اول تک اسب. (مهذب الاسماء). || اول جوانی. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء) (آنندراج). اول جوانی و تیزی آن. (یادداشت مؤلف).
- میعهالنشاط، اول جوانی. (ناظم الاطباء).
|| اول روز. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). || عطری است نیک خوشبوی. (منتهی الارب) (آنندراج). از انواع عطر است. این نوع عطر را از آن جهت میعه گویند که تنک وسایل است و او عصاره ٔ درختی است در روم. (از ترجمه ٔ صیدنه ٔ ابوریحان بیرونی). || چربشی که از مر تر و تازه می گیرند. (ناظم الاطباء). چربش گیاه مر که به آب اندک کوفته افشرده برآورند. (منتهی الارب) (آنندراج). || ماده سقزی خوشبوی که از درختی در بلاد روم تراوش می کند. (ناظم الاطباء). صمغ درختی است که از روم خیزد. (منتهی الارب). صمغی است که از درختی به همین نام به روم روان می شود و آن صمغ را بگیرند و بپزند. صافی آن را میعه ٔ سائله وغیرصافی را میعه ٔ یابسه نامند. (یادداشت مؤلف). رجوع به مفاتیح و ترجمه ٔ صیدنه ٔ ابوریحان بیرونی شود.
- میعهالسائله، مصفای میعه. (ماده ٔ سقزی خوشبوی)
- میعهالیابسه، ردی میعه (ماده ٔ سقزی خوشبوی) (ناظم الاطباء).
|| صمغ درخت سفرجل است. (منتهی الارب) (آنندراج). صمغ درخت بهی، و یا درختی شبیه به درخت بهی. (ناظم الاطباء). || درختی است مانا به درخت سیب و آن را میوه ٔ درشت تر از گردکان و خوراکی است و هسته ٔ آن چرب است که از آن میعه ٔ سائله گیرند. شجره ٔ مریم. شجره لُبنی ̍ حب الغول عبهر. اصطراک. اصطرک. (بحر الجواهر) (یادداشت مؤلف). درختی است شبیه درخت سیب ثمرش سپید و بزرگتر از چهار مغز و می خورند و لب خسته ٔ آن را که چربش است میعه ٔ سائله نامند و پوست آن درخت را میعه ٔ یابسه. (از منتهی الارب) (از آنندراج).

مَیعَه، اول و اصل هر چیز مثل میعه الشباب، ایضاً جریان و سَیَلان،