معنی منهل در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

منهل. [م َ هََ] (ع مص) رجوع به نهل شود.

منهل. [م َ هََ] (ع اِ) آبخور و نخست آبخوردن و جای آب خوردن. یقال: منهل بنی فلان، ای مشربهم و موضع نهلهم. (منتهی الارب). آبشخور و جائی که در آن آب خورند و گویند چشمه ای آب که شتران را از چراگاهها بدانجا بازگردانند. ج، مَناهِل. (از اقرب الموارد). جای آب خوردن. (دهار). آبشخور. ج، مناهل. (مهذب الأسماء). چشمه در چراگاه و صحرا که مردم و بهائم از آن آب نوشند و این مأخوذ از نهل است که به معنی سیراب شدن باشد. (غیاث) (آنندراج). مشرب. مشرع. آبخور. آبشخور. شریعه. ورد. مورد. (یادداشت مرحوم دهخدا). آبخور و چشمه ای در چراگاه که شتران از آن آب می خورند، و هر جایی که در آن آبخور باشد. ج، مناهل. (ناظم الاطباء):
راغها را کمال نعمت حق
بسته در سبزه دامن منهل.
ابوالفرج رونی.
شیر با آهو از یک منهل آب میخورد و کبک با شاهین در یک مرقد خواب می کند. (عقدالعلی). از منبع عدل و منهل فضل او زلال نوال چشند. (سندبادنامه ص 6).
پرتو شیخ آمد و منهل ز شیخ
قبض و شادی نز مریدان بل ز شیخ.
مولوی.
|| منزل یا منزل دشت. (منتهی الارب). منزل و جایی در بیابان که دارای آب باشد و مسافرین در آن منزل میکنند. (ناظم الاطباء).به منازل دشت ها و بیابانهایی اطلاق می گردد که بر کنار راه مسافران قرار دارد و در آنها آب یافت میشود. (از اقرب الموارد).

منهل. [م ِ هََ] (ع اِ) گور. (منتهی الارب) (آنندراج). گور و قبر. (ناظم الاطباء). || (ص) مرد بینهایت در سخاوت. (منتهی الارب) (آنندراج). رجوع به منهال شود.

منهل. [م ُ هَِ] (ع ص) خداوند شتران نخست آب خورده. || خشمناک. (آنندراج). آنکه خشمناک میگردد و خشم میکند. || آنکه می آشامد. || آنکه شتران را سیراب میکند. (ناظم الاطباء).

منهل. [م ُ هََ ل ل] (ع ص) باران سخت ریزان. (آنندراج). باران سخت ریخته شده. || اشک روان گشته. (ناظم الاطباء).

(مَ هَ) [ع.] (اِ.) جای نوشیدن آب، آبخور، آبشخور؛ ج. مناهل.

جای آب خوردن در راه،
چشمه‌ای که مردم از آن آب بخورند،

آبشخور، مشرب

(اسم) جای نوشیدن آب آبخور آبشخور جمع: مناهل.

مَنهَل، آشامیدن، محل آب خوردن، محل برداشتن آب، مجازاً چشمه یا هر آبشخور دیگر (جمع: مَناهِل)،