مطاره در لغت نامه دهخدا

مطاره. [م َطْطا رَ](از ع، اِ) مأخوذ از مطهره ٔ تازی، آوندی چرمین که در آن آب کنند و در سفر با خود بردارند.(ناظم الاطباء): چون به پیش آب رسیدند دست به پشت اسب مالیدند و یک غرفه آب بر گرفتند و در مطاره ریختند.(قصص الانبیاء ص 143). و رجوع به متاره شود.