معنی مشیر در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

مشیر. [م ُ](ع ص) صاحب مشورت و مشورت کننده.(غیاث)(آنندراج). مشورت کننده و تدبیرکننده و وزیر و صاحب مشورت.(ناظم الاطباء). اسم فاعل است بمعنی مشورت کننده، و در اصطلاح ارباب سیاست فوق وزیر است.(از محیطالمحیط):
هشیاردر مشاورت شه بود از آنک
اندرخور مشاورت شه بود مشیر.
فرخی.
عبدوس کدخدا و مشیر و مدبر آن لشکر است.(تاریخ بیهقی چ ادیب ص 448).
طبیعت ندانم چه باشد مشیر
اگر تو بدانی بگویم رواست.
ناصرخسرو.
تو را بدانچه کنی رای پیر و بخت جوان
به حل و عقد ممالک مشیر باد و مشار.
مسعودسعد.
معین اوست فلک چون مشیر اوست جهان
یکی چه نیک معین و یکی چه نیک مشیر.
مسعودسعد.
مشیر و ندیم و مونس او کسانی بودند که هم به عقل و هم به فضل و ذکا و زبان دانی و آداب نفس آراسته بودندی.(فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 72).
فضل و دولت را مداری ملک و ملت را مشار
دین و دولت را پناهی عز و حشمت رامشیر.
سنایی.
... به وزیر و مشیرو به معاونت و مظاهرت محتاج نگشت.(کلیله و دمنه).
به هر گناه مشارالیه خلق شدم
از آنکه وسوسه ٔ دیو بُد مشیر مرا.
سوزنی.
این حدیث آمد دراز ای ناگزیر
بازگو اضلال فرعون و مشیر.
مولوی.
ظهیر سریر سلطنت ومشیر تدبیر مملکت.(گلستان).
- مشیران سلطنت، وزیران دانا و آگاه.(ناظم الاطباء).
|| اشارت کننده.(غیاث)(آنندراج). با دست اشاره کننده، و هر چیزی که بدان اشاره میکنند.(ناظم الاطباء).

(مُ) [ع.] (اِفا.) مشورت کننده، تدبیرکننده.

اشاره‌کننده،
مشورت‌کننده،

رایزن، مستشار، مشاور

در تازی کهن: نشان دهنده نمارنده (نمار اشاره)، سگالشگر رایزن و در تازی نوین: سپهبد (اسم) اشاره کننده، مشورت کننده: رای زننده: صاحب الرای والکمالات مبارک مشیر همایون وزیر. . . جمع: مشیرین.

مُشَیِر، اشاره کننده، دلالت کننده، نصیحت کننده، بیان کننده صلاح و صواب (اسم فاعل اَشارَ، یَشیرُ، اِشارَه می باشد و اشاره در عربی به غیر از معنای نشان دادن برمز با انگشت یا چشم و برو و قلم... به معنای دلالت کردن، صلاح و صواب را بیان کردن و نمودن -نصیحت کردن -عسل گرفتن از کندو می باشد،

مُشِیر، در مراتب و درجات حکومتی مقامی بالاتر از وزیر و در درجات نظامی درجه ای طراز مارشال می باشد،