معنی مذکی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

مذکی. [م ُ] (ع ص) برافروزنده ٔ آتش. (آنندراج). نعت فاعلی است از اذکاء به معنی برافروختن آتش. رجوع به اذکاء شود. || دیده بان برگمارنده. (آنندراج). آنکه دیده بان و جاسوس برمی گمارد. (ناظم الاطباء). نعت فاعلی است از اذکاء. اذکی علیه العیون، ارسل علیه الطلائع. (اقرب الموارد). رجوع به اذکاء شود. || فرس مُذْک، اسب از شش سال درگذشته. (ناظم الاطباء). رجوع به مُذَکّی شود.

مذکی. [م ُذَک ْ کا] (ع ص) بسمل. گلو بریده شده. (غیاث اللغات از منتخب اللغه و شرح نصاب) (آنندراج). نعت مفعولی است از تذکیه به معنی ذبح کردن. رجوع به تذکیه شود.

مذکی. [م ُ ذَک ْ کی] (ع ص) فرس مذکی، اسب دندان همه بیرون آمده. (از مهذب الاسماء). اسبی که از قروح آن یعنی برآمدن همه ٔ دندانهایش، یک یا دو سال گذشته باشد. (از متن اللغه). المذاکی و المذکیات، اسبی که به سن کمال و کمال قوت رسیده است، واحد آن مُذْک و مُذَک ه است. (از اقرب الموارد): و چون دندان سداسه ٔ او [بچه اسب] بیفتد... گویند قارح عام و قارح عامین تا هشت سال و پس آن را مذکی گویند، والجمع: مذاکی. (تاریخ قم ص 178). ج، مذاکی و مذکیات. || فرس مُذَک ه، اسب از میانه مال در گذشته. ج، مَذاکی، مُذَکّیات. (منتهی الارب). || بُرنده ٔ گلوی گوسفند و جز آن. (از منتهی الارب). رجوع به تذکیه شود. || مسن ّ از ذوات الحافر یا از هر چیز. (از متن اللغه).