متطبب در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

متطبب. [م ُ ت َ طَب ْ ب ِ] (ع ص) علم طب خواننده و برکاردارنده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج). علم طب خواننده و بکار برنده ٔ علم طب. (ناظم الاطباء). پزشک. (مهذب الاسماء) (یادداشت به خط مرحوم دهخدا): راجعوا حارث بن کلده فانه رجل متطبب. (حدیث نبوی). || آن که طبابت کند و طب نیکو نداند. آن که بکار علاج پردازد و پزشکی نیک نداند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا): و همچنین برقی گوید که سرای فضلویه متطبب در آن از سرای فرعون بوده است. (تاریخ قم ص 81).
مرگ در این روزگار داروی آلام ماست
چون نشناسد کسی از متطبب طبیب.
وثوق الدوله.

کسی که علم طب خوانده و به امر طبابت مشغول باشد، طبیب،
آن‌که ادعای طبیب بودن می‌کند ولی در آن کار ماهر نیست،

‎ پزشک نما، دانشجوی پزشکی (اسم) کسی که علم طب آموخته و در آن ماهر نشده طبیب نما: کس نشناسد کنون از متطبب طبیب، پزشکان قدیم امثال ابن سینا برای تواضع از خود بدین کلمه تعبیر آورده اند جمع: متطببین. توضیح متطبب یعنی کثیر العلم و العمل فی الطب فی الحدیث النبوی: راجعو احارث بن کلده فانه رجل متطبب. پیغمبر او را مدح نمود نه ذم چنانکه ظاهر مدلول باب تفعل است که بخود بستن بیجا باشد. . .

مُتَطَبِّب، طبیب نما، خود را طبیب خواننده، کسی که طب خوانده اما خوب نیاموخته یا طبابت کند و نداند،