معنی متبر در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

متبر. [م ُ ت َب ْ ب ِ] (ع ص) شکننده و هلاک کننده. (آنندراج). خراب کننده و ویران کننده و پاره کننده. (ناظم الاطباء). و رجوع به ماده ٔ بعد شود.

متبر. [م ُ ت َب ْ ب َ] (ع ص) هلاک شده. (آنندراج). ویران کرده و خراب کرده و شکسته. (ناظم الاطباء). قوله تعالی: هؤلاء متبر ما هم فیه، ای مکسر مهلک مدمر. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء).
آن کس که طعمه سازد سی سال خون مردم
نه آخرش به طاعون صورت شود متبر.
خاقانی.
و رجوع به تتبیر و ماده ٔ قبل شود.

(مُ تَ بَّ) [ع.] (اِمف.) هلاک شده.

شکننده، هلاک کننده. [خوانش: (مُ تَ بِّ) [ع.] (اِفا.)]

سیژیده (هلاک شده) ‎ سیز شمند، شکننده (اسم) هلاک شده. (اسم) شکننده، هلاک کننده.

مُتَبِّر، هلاک شونده، هلاک کننده، شکننده،