معنی لباب در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

لباب. [ل ُ] (اِخ) کوهی است مر بنی حذیمه را. (منتهی الارب). قال الاصمعی و هو یذکر جبال هذیل ثم اودیه واسعه و جبل یقال له لباب و هو لبنی خالد. (معجم البلدان).

لباب. [ل ُ] (ع اِ) گیاه اندک. (منتهی الارب).

لباب. [ل َ ب ِ] (ع اِفعل) لباب ِ لَباب ِ؛ باکی نیست ترا. (منتهی الارب).

لباب. [ل ُ] (ع ص، اِ) خالص از هر چیزی. حسب ٌ لباب، حسب خالص بی آمیغ. (منتهی الارب). گزیده ٔ هر چیز. ویژه ٔ هر چیز. بهتر چیزی. چیزی بی آمیغ. نفیس. (دستوراللغه). || مغز. لباب فستق، مغز پسته. (مهذب الاسماء). لب ّ لباب، مغز بی آمیغ. میانه ٔ نفیس:
بجان عاقله ٔ کائنات یعنی تو
که کائنات قشور است و حضرت تو لباب.
خاقانی.
باز باش ای باب بر جویای باب
تا رسند از تو قشور اندر لباب.
مولوی.
بر لبیب آید لباب آن کاس او
وز غبی کم گردد استیناس او.
مولوی.
لیکن هم ار بدیده ٔ معنی نظرکنی
در پرده ٔقشور توان یافتن لباب.
قاآنی.
|| عقل. خرد:
کو نظرگاه شعاع آفتاب
کو نظرگاه خداوند لباب.
مولوی.
|| آردِ نرم.

(لُ) [ع.] (اِ.) خالص و برگزیده از هر چیزی.

برگزیده و خالص از هرچیز، لب،
(اسم) مغز چیزی، مانندِ مغز بادام، گردو، و امثال آن‌ها،
(اسم) عقل،

مستراح

ناب برگزیده خالص و برگزیده از چیزی نفیس: باز باش ای باب بر جویای باب تا رسند از تو قشور اندر لباب. (مولوی لغ. )

لُباب، خالص و برگزیده (شخص یا شیء)، نفیس، مغز (مانند مغز گردو و بادام و غیره)،