غروا در لغت نامه دهخدا

غروا. [غ َرْ] (اِ) قلم ناتراشیده. یراعه. (ناظم الاطباء) (فرهنگ شعوری):
چنان است آنکه بی تأدیب استاد
که باشد در نوشتن کلک غروا.
ابوالمعانی (از فرهنگ شعوری).
ظاهراً مصحف غرو است. رجوع به غرو شود.