طله در لغت نامه دهخدا

طله. [طَل ْه ْ] (ع مص) رفتن. || آهسته و نرم رفتن. (منتهی الارب).

طله. [طُ ل َه ْ] (ع ص، اِ) ابر تنک، گویند: مافی السماء طله؛ ای مارق من السحاب. (منتهی الارب).

طله. [طُل ْه ْ] (ع اِ) ج ِ اَطْلَه ْ. (منتهی الارب).