معنی طلاق بائن در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

طلاق بائن. [طَق ِ ءِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) طلاق باین. طلاقی که از برای مطلق حق رجوع از آن در ایام عده ابتدا موجود نیست. طلاق زوجه ای که زوج با او نزدیکی ننموده باشد. طلاق زوجه ٔ یائسه و صغیره از جمله ٔ طلاقهای باین بشمارمیروند. و رجوع به ترجمه ٔ تبصره ٔ علامه ص 293 شود.

طلاق بائِن، طلاقی که قابل رجوع نیست مگر به عقد جدید،