ضرز در لغت نامه دهخدا

ضرز. [ض َ] (ع اِمص) ضَرزُ الارض، نیک همواری زمین و قلت درشتی آن. (منتهی الارب).

ضرز. [ض ِ رِزز] (ع ص) نیک زفت و بخیل. (منتهی الارب). آنکه هیچ چیز ندهد البته. (مهذب الاسماء). || سنگ سخت. || (اِ) شیر بیشه. (منتهی الارب).