معنی صفصاف در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

صفصاف. [ص َ] (ع اِ) درخت بید. (منتهی الارب) (غیاث اللغات). بید سپید. (مهذب الاسماء). خِلاف. (بحر الجواهر) (تذکره ٔ ضریر انطاکی).

صفصاف. [ص َ] (اِخ) شهری است از ثغور مصیصه. سیف الدولهبن حمدان به سال 339 در آنجا غزوی کرد. (معجم البلدان). در مجمل التواریخ و القصص آرد: هارون این شهر راویران کرد و مروان حفصه در جمله ٔ قصیده ای گفته ست:
ان امیرالمؤمنین المصطفی
قدترک الصفصاف قاعاً صفصفا.
(مجمل التواریخ والقصص ص 344).

درخت بید ‎ ترنگوت، بید، گونه ای بید که آن را بید مشک گویند. یا صفصاف بیض. سپیدار، گونه ای بید که آنرا بید سفید گویند. یا صفصاف رومی. گونه ای بید که آن را بید مجنون خوانند و ساقه های جوانش رو به زمین رشد کند. یا صفصاف صغیر. گونه ای بید که آن را بید علفی یا بید پا کوتاه می نامند. یا صفصاف مشقق. گونه ای بید که آن را بید خشتی نیز نامند (در تداول اهالی شهسوار آن را فوکا و در مازندران آن را فک و در گیلان آن را ویدار نامند.