معنی شیخی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

شیخی. [ش َ / ش ِ] (حامص) شیخوخت. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به شیخوخت و شیخوخه شود.

شیخی. [ش َ / ش ِ] (ص نسبی) منسوب است به شیخ. (از انساب سمعانی). || منسوب بمذهب و طریقت شیخیه (مقابل شیعی و آن به شیخ احمد احسائی پیرو شیخیه منسوب است). رجوع به احمد احسائی و شیخیه شود. || (اِخ) نام طایفه ای در کرمان، پیروان شیخ احمد احسائی مقابل بالاسری. (یادداشت مؤلف).

شیخی. [ش َ] (اِخ) لقب و یا تخلص عده ٔ بسیاری از شعرای ترکیه است ازجمله شیخی چلبی مولانا یوسف سنان گرمیانی که خمسه ٔ نظامی را به ترکی ترجمه کرده است. برای اطلاع بیشتر از شرح حال وی رجوع به دائرهالمعارف اسلامی شود.

شیخی. [ش َ] (اِخ) عبداللطیف بن نصر الشیخی و عبداﷲبن شیخی بن محمدبن عبدالجلیل. محدثانند، منسوب به شیخ میهنی. (منتهی الارب).

‎ سالاری شیوایی رهبری مینوی، از پیروان شیخیه