معنی شوربختی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

شوربختی. [ب َ] (حامص مرکب) بدبختی. (یادداشت مؤلف). شوربخت بودن. تیره بختی. (فرهنگ فارسی معین). نکبت. ادبار. نحس بودن بخت. بدبختی. مقابل پیروزی. مقابل مقبلی:
ز گیتی مرا شوربختی است بهر
پراکنده بر جای تریاک زهر.
فردوسی.
که پیروزی و شوربختی ازوست
تن آسانی و رنج و سختی ازوست.
فردوسی.
یکی را دگر شوربختی بود
نیاز و غم و درد و سختی بود.
فردوسی.
که من با سپاهی بسختی درم
برنج و غم و شوربختی درم.
فردوسی.
سوی چشمه ٔ شوربختی شتابد
کرا آز باشد دلیل و نهازش.
ناصرخسرو.
کسی که باده ٔ کین تو نوش خواهد کرد
ز شوربختی دردی خورد هم از سر دن.
سوزنی.
چوابر از شوربختی شد نمکبار
دل از شیرین شورانگیز بردار.
نظامی.
و آن شیفته دل ز شوربختی
میکرد صبوریی بسختی.
نظامی.
میزد نفسی به شوربختی
میزیست بصد هزار سختی.
نظامی.
سعدی قلم بسختی رفته ست و شوربختی
پس هرچه پیشت آید گردن بنه قضا را.
سعدی.

(~.) (حامص.) تیره بختی.

بدبختی، تیره‌بختی،

ادبار، بداقبالی، بدبختی، شقاوت، فلاکت، کوربختی نگون‌بختی،
(متضاد) خوشبختی