شایبة در لغت نامه دهخدا

شایبه. [ی ِ ب َ] (ع ص) شائبه. مؤنث شائب و شایب و اشیب بمعنی زن موی سپید. (از اقرب الموارد). و رجوع به شائب و شائبه شود. || (اِ) آمیزش و آلودگی. (منتهی الارب). چرکی و زشتی. (شمس اللغات). ج، شوایب. || شک و شبهه و گمان و احتمال. (ناظم الاطباء): و نقاب شایبه ٔ وحشت و نفاق از چهره ٔوفاق برانداخته آید. (جهانگشای جوینی). و در تداول عامه گویند: بدون شایبه یعنی بدون شک و شبهه. (از ناظم الاطباء). پاک و پاکیزه. || آفت و آسیب. (ناظم الاطباء). رجوع به شائب و شائبه و شایب شود.