معنی سنار در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

سنار. [س َ / س ِ] (اِ) تنک آبی از دریا که تهش نمایان بود و گل داشته باشد تا کشتی در آن بند شود وبایستد و نگذرد و بیم شکستن دهد. (برهان). موضعی است از بحر که آبش تنک باشد و تهش گل بوده و بیم آن باشد که کشتی در آنجا بند شود. (آنندراج):
بدو گفت مردی سوی رودبار
برود اندرون شد همی بی سنار.
ابوشکور.
نه در کناره مر او را پدید بود گذر
نه در میانه مر او را پدید بود سنار.
فرخی.
دمان همچنان کشتی مارسار
که لرزان بود مانده اندر سنار.
عنصری.
یکی مرده ماهی همان روزگار
برافکنده موجش بسوی سنار.
اسدی.
گهی بد همانجا بدریا کنار
گرفته ز دریا کنارش سنار.
اسدی.
|| (ص) شخص عاشق و گرفتار. (برهان). عاشق. (جهانگیری).

سنار. [س ُن ْ نا] (ع اِ) گربه. (آنندراج) (منتهی الارب).

سنار. [س ُ] (اِ) زن پسر که عروس باشد و بترکی گلن خوانند و بهندی زرگر را گویند. (برهان) (جهانگیری).

جایی در دریا که عمق آن اندک بوده و کشتی در آن جا به گل نشیند، مجازاً عاشق و گرفتار. [خوانش: (سَ) (اِ.)]

جایی در دریا که گودی آن کم باشد و کشتی در آنجا به گل نشیند و نتواند حرکت کند، بندر: دمان همچنان کشتی مارسار / که لرزان بوَد مانده اندر سنار (عنصری: ۳۵۵)،

از توابع دهستان بیرون بشم چالوس

صد دینار

موضعی است از دریا که آبش تنگ باشد و تهش گل بوده و بیم آن باشد که کشتی در آنجا بند شود