معنی سبد در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

سبد. [س َ ب َ] (اِ) سبت. معرب آن «سبذه » و «سفط»، سریانی «سفطا» و کلمه از فارسی است «معجمیات عربیه سامیه 222». ظرفی که از چوب یا از نی یا امثال آن سازند برای حمل میوه واشیاء دیگر. (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین). ظرفی باشدکه چوبهای باریک و نیز طبقی که در آن میوه و گل گذارند و آن را تفت هم میگویند. (آنندراج):
چو هر دو تهی می برآیند از آب
چه عیب آورد مر سبد را سبد.
ناصرخسرو.
چو سیب رخ نهم بر دست شاهان
سبد واپس برد سیب سپاهان.
نظامی.

سبد. [س َ ب َ] (ع اِ) اندک: ما له سبد و لا لبد؛ یعنی نه کم دارد و نه زائد، و قیل السبد من الشعر و اللبد من الصوف. (منتهی الارب).

سبد. [س َ] (ع مص) موی ستردن. (منتهی الارب).

سبد. [س َ ب ِ] (ع اِ) باقی گیاه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).

سبد. [س ُ ب َ] (ع اِ) موی زهار. (منتهی الارب). || جامه ای است که بدان حوض را بند کنند تا آب مکدر نگذرد. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). || مرغیست نرم پر که اگر دو قطره ٔ آب بر پر آن افتد روان گردد. ج، سِبْدان. (منتهی الارب). || (ص) شوم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).

سبد. [س ِ] (ع اِ) گرگ. (منتهی الارب). ذئب. (اقرب الموارد). || بلا: هو سِبْدُ اسباد؛ یعنی او بسیار حیله کرد و بد بلا است در دزدی. (منتهی الارب).

سبد. [س ُ ب َ] (اِخ) موضعی است نزدیک مکه. (منتهی الارب). موضعی است. (معجم البلدان):
فبأوطاس فمر فالی
بطن نعمان فأکناف سبد.
ابن مناذر (از معجم البلدان).

سبد. [س ُ ب َ] (اِخ) نام پسر رزام بن مازن. (منتهی الارب). سبدبن رزام بن مازن بن ثعلبه ذبیان فی انساب قیس. (تاج العروس ج 2 ص 370).

(سَ بَ) (اِ.) ظرفی که از الیاف گیاهی یا شاخه های نازک درست کنند.

ظرفی که از شاخه‌های نازک درخت می‌بافند برای حمل میوه یا چیز دیگر، زنبیل،

زنبیل، سله

ظرف حصیری

دروازه بسکتبال

زنبیل، دروازه بسکتبال، ظرف حصیری

کوار

تبنگو، زنبیل، سله، حلقه

ظرفی باشد از چوبهای باریک و نیز طبقی که در آن میوه و گل می گذارند و آنرا تفت هم میگویند

سِبْد، گرگ- مصیبت و بلا (جمع: اَسْباد)