زحل سر در لغت نامه دهخدا

زحل سر. [زُ ح َ س َ] (ص مرکب) در این بیت خاقانی صفت نوک قلم آمده:
عطاردیست زحل سر، زبان خامه ٔ او
که وقت سیرش خورشید تار میسازد.
خاقانی.