روزی دهنده در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

روزی دهنده. [دَ هََ دَ / دِ] (نف مرکب) رازق. خدا و روزی ده: وقتی زاهدی متوکل را دیدم پرسیدم که تو از کجا خوری گفت این علم بنزدیک من نیست از روزی دهنده پرس مرا با این چه کار. (تذکره الاولیاء عطار). گفت روزی دهنده ٔ درویشان را فراموش کرده است. (تذکره الاولیاء عطار). || کسی که قوت کس یا کسان دیگر تأمین میکند: از ایشان روزی نخواهم و روزی دهنده ٔ ایشان منم. (تاریخ بلعمی). یکی روزی خواره بود و یکی روزه دهنده. (منتخب قاموس نامه ص 13).
- امثال:
روزی دهنده خداست. (از امثال و حکم دهخدا). و رجوع به روزی ده شود.

رزاق

رزاق