معنی ره توشه در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

ره توشه. [رَه ْ ش َ / ش ِ] (اِ مرکب) توشه و آزوقه ٔ راه مسافر. (ناظم الاطباء). زاد مسافر:
ره آورد عدم ره توشه ٔ خاک
سرشت صافی آمد گوهر پاک.
نظامی.
سرشک و آه را ره توشه بسته
ز مروارید بر گل خوشه بسته.
نظامی.
برداشت بدو که خوردم این است
ره توشه و ره نوردم این است.
نظامی.
نهادم عقل را ره توشه از می
ز شهر هستی اش کردم روانه.
حافظ.
رجوع به راه توشه شود.

توشۀ راه، آذوقۀ مسافر: نهادم عقل را ره‌توشه از می / ز شهر هستیش کردم روانه (حافظ: ۸۵۲)،

توشه راه