معنی رفاعی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

رفاعی. [رِ عی ی / رِ] (ص نسبی) منسوب است به رفاعه که انتساب به جد است. (از انساب سمعانی).

رفاعی. [رِ] (اِخ) قضایی است در عراق دارای 59085 تن سکنه. سابقاً آن را قضاء «قلعه ٔ سکر» می نامیدند و چون قصبه ٔ «کرادی » مرکز آن گردید بنام قضاء «کرادی » نامیده شد و سپس آن را قضاء «رفاعی » نامیدند. (از فرهنگ فارسی معین بخش اعلام).

رفاعی. [رِ] (اِخ) احمد رفاعی الکبیر الحسینی الانصاری. او راست: البرهان المؤید لصاحب مدالید، چ مصر 1322 هَ. ق. (از معجم المطبوعات مصر ج 1).

رفاعی. [رِ] (اِخ) دکتر احمد فرید رفاعی، مؤلف کتاب عصر المأمون. رجوع به تاریخ علوم عقلی در تمدن اسلامی تألیف دکتر صفا ص 44 شود.

رفاعی. [رِ] (اِخ) شیخ احمدبن محمد وتری موصلی بغدادی شافعی رفاعی، متوفای سال 970 هَ. ق. یا 980 هَ. ق. در مصر. اوراست: روضه الناظرین و خلاصه مناقب الصالحین. (از معجم المطبوعات مصر ج 2). رجوع به وتری موصلی... شود.

رفاعی. [رِ] (اِخ) یا رفاعی الازهری. شیخ احمد رفاعی ازهری. که در سال 1312 هَ. ق. استاد تالار فیومیه دانشگاه الازهر بود. او راست: 1- حاشیه بر شرح محمد بحرق بر لامیه الافعال ابن مالک چ مطبعه الوهبیه 1298 هَ. ق. 2- الحزب المصون 3- خطب 4- مجموعه اوراد. (از معجم المطبوعات مصر ج 1).

رفاعی. [رِ] (اِخ) یا رفاعی حسینی. شیخ احمدبن ابوالحسن علی بن یحیی، معروف به رفاعی حسینی انصاری. مؤسس طریقه ٔ رفاعیه. وی به سال 511 هَ. ق. در دیه حسن از توابع واسط بدنیا آمد و در واسطبه تحصیل پرداخت و بعد به تصوف گرایید. گروهی بیشمار بدو پیوستند و اعتقاد شدید به او پیدا کردند. وی به سال 578 هَ. ق. در دیه ام عبیده واقع در میان واسط و بصره درگذشت و مقبره ٔ او زیارتگاه پیروان طریقه ٔاوست. از تألیفات رفاعی است: 1- حکم (الرفاعی) در تصوف چ مطبعه ٔ شرف - 1301 هَ. ق. 2- رحیق الکوثر من کلام الغوث الرفاعی چ بیروت 1887 م. 3- الرالمصون چ مصر - 1309 هَ. ق. 4- النظام الخاص لاهل الاختصاص [درتصوف] چ مطبعه العلمیه - 1313 هَ. ق. (از معجم المطبوعات مصر ج 1). رجوع به قاموس الاعلام ترکی ج 3 شود.

رفاعی. [رِ] (اِخ) محمد رفاعی المخزومی. (از معجم المطبوعات مصر ج 1). رجوع به مخزومی (محمد...) شود.