معنی رستمی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

رستمی. [رُ ت َ] (حامص) دلیری و بهادری و شجاعت. (ناظم الاطباء). || (ص نسبی) منسوب به رستم. مانند رستم زال. رستمانه. (یادداشت مؤلف):
بجنبید دشت و بتوفید کوه
ز بانگ سواران هر دو گروه
وز آن رستمی اژدهافش درفش
شده روی خورشید تابان بنفش.
فردوسی.
همه شب نخفتند از خرمی
که پیروزیی بودشان رستمی.
فردوسی.

رستمی. [رُ ت َ] (اِخ) نام محلی واقع در 83/5هزارگزی بوشهر میان باشی و بوالخیر. (یادداشت مؤلف).

رستمی. [رُ ت َ] (اِخ) محمد، مکنی به ابوسعید. گوینده ٔ نامی معاصر. صاحب بن عباد که شعری به تازی از وی درکتاب ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 116 و شعری دیگر در امثال و حکم دهخدا ج 3 ص 1545 آمده است. رجوع به دو مأخذ مذکور و «ابوسعید، رستمی...» و یتیمهالدهر ثعالبی و حدائق السحر چ اقبال ص 82 و 147 و حاشیه ٔ ص 147 شود.

رستمی. [رُ ت َ] (اِخ) دهی از دهستان چارکی بخش لنگه شهرستان لار. سکنه ٔآن 568 تن. آب آن از چاه. محصولات آنجا غلات و سبزی. راه آن اتومبیل رو. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).

رستمی. [رُ ت َ] (اِخ) دهی از دهستان رودحله ٔ بخش گناوه ٔ شهرستان بوشهر. سکنه ٔ آن 349 تن. آب آن از چاه و رودحله.محصولات آنجا غلات. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).

رستمی. [رُ ت َ] (اِخ) دهی از دهستان ساحلی بخش اهرم شهرستان بوشهر. سکنه ٔ آن 351 تن. آب آن از چاه. محصولات آنجا غلات و خرما و تنباکو. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).

دلیری، پهلوانی، شجاعت