معنی رحیب در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

رحیب. [رَ] (ع ص) فراخ. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (مهذب الاسماء): همتی عالی و نعمتی متوالی و کنفی رحیب و مرتعی خصیب. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 286). || فراخ سینه. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (مهذب الاسماء). رحیب الصدر؛ واسعالصدر. (ناظم الاطباء). فراخ سینه. (یادداشت مؤلف) (از اقرب الموارد). || بسیارخوار. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). پرخور. (از اقرب الموارد). رَژْد. اکول.

(ص.) خالص، (اِ.) شراب بی غش و ناب. [خوانش: (رَ) [ع.] (ص.) فراخ، گشاده. رحیق (رَ) [ع.]]

فراخ، وسیع، جای فراخ،
اکول، پرخور،

جای وسیع

رَحیب، وسیع (جمع: رُحُب)