معنی دیهیم دار در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

دیهیم دار. [دَ / دِ] (نف مرکب) دارنده ٔ دیهیم. تاجدار. (ناظم الاطباء):
بزرگان پیاده شدند از دو روی
چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی.
فردوسی.
سوی تخت و ایوان نهادند روی
چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی.
فردوسی.
بگفتند با شاه دیهیم دار
که شادان بزی تا بود روزگار.
فردوسی.