دعدع در لغت نامه دهخدا

دعدع. [دَ دَ] (ع ص، اِ) زمین بی نبات. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).

دعدع. [دَ دَ] (ع اِ فعل) مبنی بر سکون و یا با تنوین (دعدعاً)، کلمه ای است که به کسی گویند که لغزیده افتاده باشد، یعنی برخیز و بمان چنانکه گویند «لعاً». (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به دَع شود.