معنی دریغ آمدن در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

دریغ آمدن. [دِ/ دَ م َ دَ] (مص مرکب) حسرت داشتن. (ناظم الاطباء). || مایه ٔ افسوس خوردن شدن:
وه چه سنگی که خون خاقانی
ریختی نامده دریغ از تو.
خاقانی.
|| حیف آمدن. روا آمدن:
نباید که خواهد ز ما باژ و گنج
دریغ آیدش جان دانا برنج.
فردوسی.
دریغت نیاید همی خویشتن
سپاهی شده زین نشان انجمن.
فردوسی.
تو زینسان آفریده بهر کاری
دریغ آید که مهمل درگذاری.
ناصرخسرو.
می گفتمت که جانی دیگر دریغم آید
گر جوهری به از جان ممکن بود تو آنی.
سعدی.
دریغ آیدم با چنین مایه ای
که بینم ترا در چنین پایه ای.
سعدی.
بزرگی این حکایت بر زبان راند
دریغ آمد مرا مهمل فروماند.
سعدی.
بگفتا دریغ آمدم نام دوست
که هرکس نه در خورد پیغام اوست.
سعدی.
دریغ آمدم زان همه بوستان
تهیدست رفتن بر دوستان.
سعدی.
دریغ آمدم تربیت ستوران و آینه داری در محله ٔ کوران. (گلستان سعدی). گفتم دریغ آمدم که دیده ٔ قاصد به جمال تو روشن گردد. (گلستان). || مضایقه داشتن. روا نداشتن. بخل ورزیدن:
دریغ آیدت تخت شاهی همی
ز گیتی مرا دور خواهی همی.
فردوسی.
دریغش نیاید ز بخشیدن ایچ
نه آرام گیرد به روز بسیچ.
فردوسی.
شعر دریغ آیدم ز دشمن ایشان
نیست سزاوار گاو نرگس و ششماد.
ناصرخسرو.
مر ترا خانه ای دریغ آید
زین فرومایگان و اهل شرور.
ناصرخسرو.
تنم فرسود و عقلم رفت و عشقم همچنان باقی
وگرجانم دریغ آید نه مشتاقم که کذابم.
سعدی.
چو دارند گنج از سپاهی دریغ
دریغ آیدش دست بردن به تیغ.
سعدی.
|| دریغ آمدن از؛ چشم پوشیدن از. (یادداشت مرحوم دهخدا):
دانشا چون دریغم آئی از آنک
بی بهائی و لیک از تو بهاست.
شهید.
|| ترسیدن. هراسیدن. (ناظم الاطباء).

(مصدر) یا دریغ آمدن کسی را متاسف شدن وی حسرت خوردن او.