معنی درگر در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

درگر. [دُ گ َ] (ص مرکب) درودگر. نجار. (انجمن آرا) (آنندراج):
بفرمود تا درگران آورند
سزاوار چوبی گران آورند.
فردوسی.
بفرمود تا درگری پاک مغز
یکی تخته جست از پی کار نغز.
فردوسی.
ورا درگر آمد ز روم و ز چین
ز مکران و بغداد و ایران زمین.
فردوسی.
بسر بر یکی کرد صندوق نغز
بیاراست آن درگر پاک مغز.
فردوسی.
برفتند بیداردل درگران
بریدند از او تخته های گران.
فردوسی.

درودگر، چوب‌تراش، نجار،