درگاه نشین در لغت نامه دهخدا

درگاه نشین. [دَ ن ِ] (نف مرکب) درگاه نشیننده. نشیننده ٔ درگاه. روزبان. (صحاح الفرس). ملازم در خانه. ملازم آستان. آنکه ملازم درگاه باشد:
خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند
وز زبان تو تمنای دعائی دارد.
حافظ.