معنی خویشاوندان در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

خویشاوندان. [خوی / خی وَ] (اِ مرکب) ج ِ خویشاوند. (ناظم الاطباء). اقارب، اُسرَه. حمیم. (یادداشت مؤلف): پسرش عضد قوی تر آمد از پدر و خویشاوندان. (تاریخ بیهقی). بخویشاوندان کم از خویش محتاج بودن مصیبتی عظیم دان. (قابوسنامه). پس شعیب گفت ای خویشاوندان من اقرار آرید. (قصص الانبیاء). چون قارون را مال جمع شد از خویشاوندان ببرید. (قصص الانبیاء). در آن عهد کی شیرویه خویشاوندان را می کشت دایه او را بگریزانید. (فارسنامه ٔ ابن البلخی). عتره؛ خویشاوندان نزدیک. (دهار).

انساب

متعلقان

فک و فامیل

ارحام

عترت

اقارب، اقربا، اقوام، کسان، منسوبان، منسوبین، وابستگان،
(متضاد) بیگانگان