معنی خلوت کردن در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

خلوت کردن. [خ َل ْ وَک َ دَ] (مص مرکب) پرداختن جای از کسی:
گفت ای شه خلوتی کن خانه را
دور کن هم خویش و هم بیگانه را.
مولوی.
- خلوت کردن با کسی، با او تنها شدن.
|| عزلت گزیدن و اغیار بیرون کردن و به خیال خود مشغول شدن. (ناظم الاطباء). || خالی کردن. (یادداشت بخط مؤلف). || هم بستر شدن. مجامعت کردن. (یادداشت بخط مؤلف). چون: شوهر با زن خود خلوت کرد.

قرق

عزلت‌گزیدن، تنها نشستن، به‌خلوت نشستن، دور ازاغیار ماندن، خالی کردن، مجامعت کردن

سخن گفتن در نهفت دو به دو سخن گفتن ‎ (مصدر) خلوت کردن با کسی. سخن گفتن با وی در جای خلوت، عزلت گزیدن. یا خلوت کردن جایی را، بیرون کردن اغیار را از آنجا.