معنی خطابی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

خطابی. [خ ِ بی ی] (ع ص نسبی) منسوب به خطابه: سخنهای خطابی و امثال آن که بنظر اول آنرا نظرهالحرفا گویند. (جهانگشای جوینی). || لفظی و زبانی و شفاهی. (ناظم الاطباء).

خطابی. [خ َطْ طا] (اِخ) ابوسلیمان. رجوع به ابوسلیمان خطابی در این لغت نامه شود.

خطابی. [خ َطْ طا] (اِخ) ابومحمدعبداﷲبن محمدبن حرب الخطاب. وی از نحویان بود و مذهب کوفی در نحو داشت و او راست کتاب النحو الکبیر و کتاب النحو الصغیر و کتاب عمود النحو. (ابن الندیم).

سخنورانه، راستنمود بر انگیختن شنونده به انجام کاری که سود او در آن است بی نیازاز فرنود آوری (استدلال) منسوب به خطابه. یا قیاس خطابی. قیاسی است مرکب از مقدمات مقبوله یا مظنونه و غرض از خطابه و قیاس خطابی ترغیب مردم است در آنچه آنان را سود دارد از امور معاش و معاد.