خج در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

خج. [خ ِ] (مص مخفف) مخفف خجالت. (از غیاث اللغات) (آنندراج).

خج. [خ َ] (اِخ) در رجال ابن داودو کتب رجال دیگر رمز است از کتاب رجال محمدبن حسن بن علی شهیر بشیخ طوسی. برای تفصیل رموز مستعمل در کتب رجال رجوع به فهرست کتابخانه ٔ مرکزی ج 2 ص 576 شود.

خج. [خ ُ] (اِ) نام یک نوع گلابی است در تداول مردم گیلان. (از جنگل شناسی کریم ساعی ص 239) || نام درختچه ٔ آلاش است در تداول مردم گیلان. (از جنگل شناسی کریم ساعی ج 1 ص 277).

خج. [خ َ] (اِ) بزغاله کله سپید در تداول مردم گناباد خراسان.

خج. [؟] (اِ) محتملاً پیرامن خرگاه است:
خرگاه به پیرامن وی خج ببرکت
گویی بر شاهی است کمر بسته غلامی.
نظام قاری (دیوان البسه ص 111).
خرگاه را کمر خج برمیان بسته پیش کت بر روی اطلس مدول بداشتند. (از البسه ٔ نظام قاری ص 151).

خج. [خ َ] (فعل امر) کلمه ٔ امر است از خجیدن و به معنی کوشش کن. جهد نما. زور کن. فراهم آور. (از ناظم الاطباء) (فرهنگ شعوری ج 1 ورق 359). رجوع به خجیدن شود.

خج. [خ َج ج] (ع مص) شکافتن. شق. (از اقرب الموارد) (از متن اللغه) (از منتهی الارب) (از معجم الوسیط). منه: خج العود. (از معجم الوسیط). || دفع کردن. || کژ جستن باد. (از منتهی الارب) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از معجم الوسیط): خجت الریح، التوت فی هبوبها فهی خاجه و خجوج. || منحرف شدن کشتی از راه راست و مقصد بوسیله ٔ باد: خجت الریح السفینه؛ صرفتها عن و جهتها بشده عصفها. (از معجم الوسیط). || گائیدن. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب). || کژ شدن. منه: خج ساعده ای التوی ساعده. (از متن اللغه) (ازمعجم الوسیط). || در بیابان بحرکت در آمدن. بیابانی را زیاد پیمودن. (از متن اللغه). || خاک برانگیختن بهنگام راه رفتن. (از متن اللغه) (از معجم الوسیط) (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب). || ریخ زدن. (از منتهی الارب) (از معجم الوسیط) (از اقرب الموارد).

خج. [خ َج ج] (ع مص) در میان فنون بسواری زیاد پرداختن: خج القوم، اکثروا فی فنونهم الرکوب. (از متن اللغه). || یورتمه رفتن. (دزی ج 1 ص 352).

خجیدن

پوسته ی شالی یا ارزن

آمرود گلابی وحشی

شکافتن، دفع کردن