معنی حائل در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

حائل. [ءِ] (ع ص، اِ) نعت فاعلی از حول و حیل. || متغیراللون. || شتربچه ٔ ماده همینکه از شکم مادر آماده برآمده باشد، و نر را سقب گویند. || خرمابن که سالی بار آرد و سالی نیارد. || اشتر ستاغ. شتر نازا. ناقه ٔ حائل، آنکه باردار نشده باشد از گشن یافتن یا آنکه باردار نشود یک سال یا دو سال یا سالها. مقابل حامل. || نازاینده از هر حیوان. زنی که آبستن نیست. مقابل حامل. ج، حیال، حول، حُوّل، حولل. || میش که نزاید. || بازداشت: برزخ، حائل و بازداشت میان دو چیز. (منتهی الارب). مانع. حاجز. بازدارنده میان دو چیز. حِوال. حُوَل. حَوَل:
پرده چه باشد میان عاشق و معشوق
سد سکندر نه مانع است و نه حائل.
سعدی.
|| میانجی. || چون الف تأسیس را لازم دارند حرف دخیل را حائل نامند. (المعجم فی معاییر اشعار العجم). || صاحب کشاف اصطلاحات الفنون آرد: نزد بعض از شعراء عجم اسم دخیل است و شرح آن در ضمن معنی لفظ دخیل گفته آید، انشاء اﷲتعالی.

حائل. [ءِ] (اِخ) موضعی است به نجد. || موضعی است میان دو کوه.

مانع و حجاب میان دو چیز، هرچه میان دو چیز واقع شود،

جداکننده

مانع

بچه شتر ماده تازه متولد شده، نعت فاعلی از حول و حیل، رنگ برگشته

حائِل، حاجب و مانع بین دو چیز، هرچه در میان دو شیئ واقع شود، تغییر کننده، (جمع:حِیال، حَوائِل، حُوَّل، حُوْل)،