معنی تپ در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

تپ. [ت َ] (فعل امر) فعل امر از مصدر تپیدن. (فرهنگ نظام):
فراغت بین که در بنیاد کار است
متپ کین کارساز استادکار است.
عطار (از فرهنگ جهانگیری).
|| (اِمص) اسم مصدر تپیدن. (فرهنگ نظام). تپاک. تپیدن. (فرهنگ جهانگیری) (فرهنگ رشیدی) (انجمن آرا) (آنندراج). اضطراب و بی آرامی. (فرهنگ جهانگیری) (فرهنگ رشیدی). اضطراب و بیقراری و بی آرامی. (برهان). اضطراب و بیقراری. (انجمن آرا) (آنندراج) (از فرهنگ نظام). اضطراب و التهاب و بی قراری و بی آرامی. (ناظم الاطباء). تپیدن مصدر آن است چنانکه تپش و بر این قیاس طپیدن و طپش معرب آن است. (انجمن آرا) (آنندراج). || غلبه ٔ تب و گرمی قلب. (انجمن آرا) (آنندراج). گرمی. (فرهنگ نظام). گرمی و حرارت. (ناظم الاطباء). در اوستا تپ و مشتقات آن تفته (تبدار) و تفنو (تب) بسیار است. در فارسی ناخوشی تب و جزء دوم واژه ٔ «آفتاب » و [جزء اول] تابه و تابش و تافته و تفسیدن و تفتیدن و جز اینها از همین بنیاد است. (فرهنگ ایران باستان ص 90).

تپ. [ت ِ / ت ُ / ت َ] (اِ صوت) صدای افتادن چیزی.

تپیدن١

تب

اضطراب

بی قراری

اضطراب، بی قراری

بی‌قراری، اضطراب، ناآرامی، بی‌آرامی، تالاپ

قطره، چکه، ورم، آماس، مقدار شیری که با یک بار دوشیدن...

(اسم) اضطراب بی قراری بی آرامی.