معنی تربیة در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

تربیه. [ت َ ی َ] (ع مص) غذا دادن و پروردن کسی را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (المنجد). رجوع به تربیت شود. || تهذیب کسی. (اقرب الموارد) (المنجد). رجوع به تربیت شود. || قوام آوردن ترنج را با عسل و گل و شکر. (از اقرب الموارد). قوام آوردن سیب را بشکر. (المنجد). || آسایش دادن و خلاص بخشیدن کسی را از خبه ٔ گلو. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

تربیه. [ت ُ رَ بی ی َ] (ع اِ) گندمی است سرخ. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء): و التربیه، حنطه حمراء و سنبلها ایضاً احمر ناصع الحمره، و هی رقیقه تنتشر مع الدنی برد او ریح... (لسان العرب).