تبتیت در لغت نامه دهخدا

تبتیت. [ت َ] (ع مص) توشه دادن کسی را. || نیک بریدن چیزی را. || بَت ّ یعنی طیلسان دادن کسی را. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و منه حدیث علی رضی اﷲ عنه لقنبر: تبتهم، ای اعطهم بالبتوت. (منتهی الارب). رجوع به تبتت شود.