معنی تارک نشین در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

تارک نشین. [رَ ن ِ] (نف مرکب) کسی که بتارک جای دارد. بالانشین. بلندپایه. رفیع. والامقام:
زمین را منم تاج تارک نشین
ملرزان مرا تا نلرزد زمین.
نظامی.

(رَ. نِ) (ص فا.) بالانشین، بلندپایه، والامقام.

(صفت) کسی که بتارک جای دارد بالا نشین، بلند پایه والا مقام.