معنی بی صفتی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بی صفتی. [ص ِ ف َ] (حامص مرکب) حالت بی صفت. در اصطلاح تصوف (نقشبندیان)، از خود بیخود شدن، از خود رستن، مدهوش گشتن در حال سماع و جذبه است. (از رشحات کاشفی، نسخه ٔ خطی): اثر آن توجه مشاهده ٔ بی صفتی محض بود و در آن بی صفتی هیچ اثری و گردی دیده نمیشد. (انیس الطالبین ص 23). || بی وفایی. ناسپاسی. || فقدان صفات نیک. (فرهنگ فارسی معین).

‎ بی وفایی ناسپاسی، فقدان صفات نیک