بی شهری در لغت نامه دهخدا

بی شهری. [ش َ] (حامص مرکب) حالت و کیفیت بی شهر. غربت. (یادداشت مؤلف):
کنون خود دلْش لختی مستمند است
ز تنهایی و بی شهری نژند است.
(ویس و رامین).