بی حساب در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی
بی حساب. [ح ِ] (ص مرکب، ق مرکب) بی شمار. (ناظم الاطباء). بیشمار و بی اندازه. (فرهنگ فارسی معین):
این دهد مژده بعمری بی حساب و بی عدد
و آن کند عهده بملکی بی کران و بیشمار.
منوچهری.
باران رحمت بی حساب همه را رسیده. (گلستان). و خرج بی حساب روا ندارد. (گلستان).
نالیدن بی حساب سعدی
گویند خلاف رأی داناست.
سعدی.
|| بیهوده و ناحق. (ناظم الاطباء). بیهوده. (فرهنگ فارسی معین):
سوار هنرمند چابک رکاب
که برآتش انگشت زد بی حساب.
نظامی.
|| ناصحیح و ناراست. (ناظم الاطباء). ناصحیح و نادرست. (فرهنگ فارسی معین):
من آن نیم که پذیرم نصیحت عقلا
پدر بگوی که من بی حساب فرزندم.
سعدی.
|| کنایه از ظلم و بیداد. (آنندراج):
تا چند بی حساب به اهل نظر کنی
اینک رسید نوبت روز حساب خط.
صائب (از آنندراج).
شاهی که بر رعیت خود بی حساب کرد
سیلاب گشت و خانه ٔ خود راخراب کرد.
مخلص کاشی (از آنندراج).
(حِ) [فا - ع.] (ص مر.) بی اندازه.
بیشمار، بیاندازه،
نادرست،
یربه یر، بی مر
یربه یر
یربه یر
یر به یر
یر به یر
بیشمار، بی اندازه
بیشمار
بسیار، بیاندازه، بیحد، بیشمار، بیمر، نامعدود،
(متضاد) حسابشده، معدود، ستمگر، ظالم، ظلمپیشه، متعدی،
(متضاد) دادگر، منصف، غیرعادی، نادرست، ناصواب، نامعقول،
(متضاد) معقول
بی شمار، بی اندازه