معنی بیداربخت در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بیداربخت. [بی ب َ] (اِخ) نام یکی از بابریان هند (1202- 1203 هَ. ق.). رجوع به طبقات سلاطین اسلام لین پول ترجمه ٔ عباس اقبال شود.

بیداربخت. [بی ب َ] (ص مرکب) بیداردولت. (آنندراج). با بخت بیدار. بادولت. مقبل. خوش طالع و بختیار. (ناظم الاطباء):
وز آن پس خروشی برآورد سخت
کزو خیره شد شاه بیداربخت.
فردوسی.
چنین گفت خسرو به آواز سخت
که ای سرفرازان بیداربخت.
فردوسی.
خداوند تاج است و زیبای تخت
جهاندار پیروز و بیداربخت.
فردوسی.
دگر باره شه بیداربختش
سوءالی زیرکانه کرد سختش.
نظامی.
بدان تا بود دیده بان گاه تخت
بر او دیده بانان بیداربخت.
نظامی.
پس از آفرین پیر بیداربخت
چنین گفت با صاحب تاج و تخت.
نظامی.
شاه بیداربخت را هر شب
ما نگهبان افسر و کلهیم.
حافظ.
|| (اِ مرکب) دولت بیدار. (آنندراج). بخت مقبل. بخت بیدار:
یار از برون پرده بیداربخت بر در
خاقانی از درونسو همخوابه ٔ خیالش.
خاقانی.

(بَ) (ص مر.) خوشبخت، نیک - اختر.

خوشبخت، نیک‌اختر، خوش‌طالع،

بختیار، خوش‌اقبال، خوش‌بخت، خوش‌شانس، خوش‌طالع، نیک‌اختر، نیک‌بخت،
(متضاد) خفته‌بخت، بداقبال، بدپیشانی