معنی بوینده در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بوینده. [ی َ دَ / دِ] (نف) بوی کننده. (فرهنگ فارسی معین). که ببوید. || دارای بوی. آنکه بوی دهد. آنچه بوی دهد. بویا. معطر:
بشمشاد بوینده عنبرفروش
بیاقوت گوینده در خنده نوش.
اسدی.
روان را بشمشاد بوینده رنج
خرد را بمرجان گوینده گنج.
اسدی.
رخشنده تر از سهیل و خورشید
بوینده تر از عبیر و عنبر.
ناصرخسرو.
گیسوی تو شهبال همای نبوی دان
بوینده چو مشک تبت و تنکت و تمغاج.
سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 145).
|| حاست (حاسه ٔ) شامه. (فرهنگ فارسی معین).

کسی که چیزی را بو بکشد، بوکننده،

(اسم) بوی کننده یا حاست (حاسه ء)