بوقال در لغت نامه دهخدا

بوقال. (ع اِ) (از «ب ق ل ») کوزه ٔ بی گوشه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). ج، بواقیل. (اقرب الموارد).