معنی بوجه در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بوجه. [ب ِ وَج ْه ْ] (ق مرکب) چنانکه باید. (از فرهنگ فارسی معین).
- بوجه بودن، درست بودن. (فرهنگ فارسی معین).

بوجه. [ب ِ وَ ه ِ] (حرف اضافه ٔ مرکب) بروش. بمنوال. بطور. بطرز: بوجه اتم و اکمل. به این معنی لازم الاضافه است. (فرهنگ فارسی معین). مأخوذ از عربی. بطریق و بروش و بمنوال و بطور و بطرز. (ناظم الاطباء).

(بِ وَ) [ع - فا.] (ق.) شایسته، آنچنان که باید.

بکن – از ریشه درآور

به روش به گونه ی