معنی بهله در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بهله. [ب َ ل َ / ل ِ] (اِ) پوستی باشد که ترکیب پنجه ْ دست دوزند و میرشکاران چرغ و باز در دست کشند و آنرا دستک شکاری نیز گویند. (آنندراج). دست کشی که از تیماج و جز آن دوخته و در هنگام بر دست گرفتن چرغ و باز آنرا بر دست کشند. (ناظم الاطباء). دستکش چرمی که میر شکاران بر دست کنند و بدان باز و چرغ و غیره را بر دست گیرند. (فرهنگ فارسی معین). || در هندوستان ضریطه طوری را گویند که همراه اهل دول باشد و زر خیرات و کاغذهای ضروری در آن بود لیکن بدین معنی در کتب لغت و تواریخ یافت نشد. (آنندراج). نکاب و جزودان. (ناظم الاطباء).

(بَ لِ) (اِ.) دستکش چرمی که میرشکاران ب رای نگهداشتن باز بر روی دست بر دست می کردند.

دستکش چرمی که در قدیم شکارچیان به دست می‌کردند برای نگاه‌داشتن باز بر روی دست، نکاب، نکاپ، نکاف،

نفرین (اسم) دستکش چرمی که میرشکاران بر دست کنند و بدان باز و چرغ و غیره را بر دست گیرند.