معنی بداوة در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بداوه. [ب َ وَ] (ع اِمص) بداءَه. رجوع به بداءه شود.

بداوه. [ب َ وَ] (ع اِ) آنچه اول پیدا گردد از هر چیز. (منتهی الارب) (آنندراج). آنچه اول ظاهرگردد از هر چیزی. (ناظم الاطباء) (از قاموس از ذیل اقرب الموارد). || سماروغ. || نوعی از خاک. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء).

بداوه. [ب َ / ب ِ وَ] (ع اِ) صحرا. (منتهی الارب) (آنندراج). صحرا و دشت. (ناظم الاطباء). بادیه. (از اقرب الموارد). بِداوّی منسوب است به آن. (منتهی الارب). || اقامت در بادیه. خلاف حضارت. (از اقرب الموارد). خلاف حضر. (منتهی الارب) (آنندراج). بدوی ّ منسوب است به آن. (منتهی الارب).